In Costa Rica stikt het van de apen. Er zijn hier in het wild wel vier verschillende soorten apen te vinden. En dat komt mooi uit, ik ben namelijk gek op aapjes! De witschouderkapucijnaap, de slingeraap, de mantelbrulaap en het doodshoofdaapje slingeren hier, vooral in de kustgebieden, door de bomen.
De kleine ‘Pippi Langkous-aapjes’ (de doodshoofdaapjes) vind ik onweerstaanbaar schattig. Maar dat heeft waarschijnlijk ook te maken met het feit dat Pippi zo’n aapje had.
Ik las in een interview dat Meneer Nilsson, zo heette het aapje van Pippi Langkous, helemaal geen lief aapje was, en dat hij haar beet en heel vervelend was. Op tv heb ik daar overigens nooit iets van gemerkt. Gelukkig maar, want anders was mijn zogenaamde werkelijkheid uit elkaar gespat. Dat zou een grote desillusie zijn geweest voor mijn tere kinderziel. Ik vond het altijd zo’n schattig aapje om te zien. Stiekem wilde ik als kind eigenlijk ook wel een Meneer Nilsson. Hij zag er zo knuffelbaar uit! De werkelijkheid was dus heel anders dan wat je op TV zag. Maar ja, zo’n aapje hoort ook eigenlijk niet vast te zitten aan een mens. Als kind stond ik daar helemaal niet bij stil.
Nu zou ik me kunnen voorstellen dat Meneer Nilsson absoluut geen TV-ambities had, en dat hij liever buiten in de zon door de bomen zou zwieren. Misschien beet hij daarom, uit pure nijd, wel stukjes uit Pippi. Het kan ook zijn dat Meneer Nilsson een klein verwend rotaapje was met een hele grote attitude en scherpe tandjes! Tja, wie zal het zeggen.. Het is in ieder geval duidelijk dat Meneer Nilsson en Pippi Langkous elkaar, in het echte leven, totaal niet lagen.
Maar afijn, wij gingen op tour om de echte wilde aapjes te zien. Aapjes in hun natuurlijke habitat. Vrijheid en blijheid! Het waren niet de Pippi Langkous-aapjes die we gingen bekijken maar de witschouderkapucijnaapjes. Die deden qua schattigheid zeker niet onder voor Meneer Nilsson.
Dus op naar de Monkey Mangrove tour, ik had er zin in!
Het was zo’n twee uurtjes rijden. We kwamen door een enorm groot gebied dat vol stond met alleen maar palmbomen. Echt niet normaal hoeveel. Het waren de zogenaamde palmolieplantages. En ergens tussen die palmboomplantages in was nog een stukje mangrovebos over. En daar moesten wij zijn.
We gingen met een bootje de rivier op en dat was fantastisch. Het was vredig en betoverend! Langs, in, en op het water zag je allerlei diertjes. Schildpadjes, vogels, een enkele luiaard waarbij je wel een verrekijker nodig had om hem te zien, omdat hij zo hoog in de bomen zat. Vleermuisjes slapend onder een blad. Hagedisjes die over het water kunnen lopen, ook wel de ‘Jesus Christ lizard’ (basilisk) genoemd. Een keigaaf beest overigens! Mooie bloemen, bomen en planten. Kortom, het was een waar paradijsje!
De mangrovebomen staken met hun enorme kluwen van wortels een heel eind boven het water uit. Net alsof ze geen binding met de aarde en het water hadden. Het zag er een beetje spookachtig uit, zo met die tengels boven de grond, alsof ze elk moment weg konden lopen. Mangrovebomen zijn trouwens heel bijzondere bomen want het is de enige boomsoort die tegen zout of brak water kan.
En toen kwamen we bij de plek waar de aapjes zaten. En wat was dat leuk! De durfals liepen over het dak van de boot. De echte stoere aapjes kwamen zelfs in de boot. Ze renden en buitelden door de bomen alsof het een lieve lust was. Ze dronken water, maakten ruzie en waren vooral heel erg nieuwsgierig.
Het is in Costa Rica verboden om wilde dieren te voeren en daar hield onze gids zich dan ook aan. Hij stond daar helemaal achter. Hij vindt dat de aapjes zelf naar hun voedsel moeten zoeken en dat ze niet afhankelijk moeten worden van het voedsel van de mensen. En daar is zeker iets voor te zeggen. Snackjes zijn niet goed voor aapjes. Buiten dat; als ze eenmaal gewend zijn om altijd maar lekkere dingen van mensen te krijgen, zorgt dat geheid voor problemen. Dan kan het zijn dat dit lieve aapje ineens niet meer zo lief is als hij zijn maaltje bij je komt opeisen.
De gids, Diego, had ieder aapje een naam gegeven en hij kon ze nog uit elkaar houden ook. Voor mij leken al die aapjes op elkaar. Ik dacht eerst dat het een beetje natte vingerwerk van hem was, maar hij herkende ze echt van gezicht. Hij had een boek vol met allemaal foto’s van die aapjes. Onder elke foto stond de naam van het betreffende aapje en wat wetenswaardigheden.
Hij wist precies hoe de hiërarchie onder die aapjes in elkaar stak. Hij volgde het reilen en zeilen van hun leven op de voet. Hij wist het als er eentje uit de groep verstoten werd en wat er daarna van dat aapje geworden was. Hij wist hoeveel groepen er waren. Wie de leider van zo’n groep was. Wanneer er jongen waren geboren en welk aapje dan de papa was, etc…etc.. Hij wist zelfs hoe hun karakter was! Hij hield alles nauwgezet bij. Super interessant vond ik het!
Ik vond dit echt een van de leukere tours, zeker omdat de gids zo betrokken was. Hij wist zoveel te vertellen over de aapjes, de omgeving en over het ecosysteem van dit gebiedje. Dat maakte deze tour niet alleen leuk maar ook nog eens heel interessant. Mocht je ooit in Costa Rica komen dan kan ik je deze Monkey Mangrove Tour zeker aanbevelen! –
- En voor de mensen die hier nooit zullen/kunnen komen of gewoon nieuwsgierig zijn, vond ik op YouTube een filmpje waarbij je deze tour helemaal kunt meebeleven. Het is weliswaar een nogal lang filmpje, en het is soms best wat rommelig. Toch geeft het een goede indruk van wat deze tour inhoudt. En, oh ja, het is in het Engels.
