Een tijdje geleden zag ik toch een raar ding hier rondscharrelen op het terras! Het was fascinerend en goor tegelijkertijd. Goor omdat het een grote dikke rups/worm was en fascinerend vanwege de manier hoe het zich voortbewoog. De rups of worm zat in een soort wittige cocon met allerlei takjes en troepjes eraan geplakt. Het enige wat hij daar soms uitstak was zijn kopje en een stuk lijf met een paar pootjes. Voor de rest bleef hij lekker zitten waar hij zat. En op die manier kroop dat rare diertje met cocon en al over de veranda.
Ik hoopte eigenlijk dat deze rups of worm -waar ik overigens echt de kriebels van kreeg- misschien wel een prachtige grote vlinder zou gaan worden. Want een rups in een cocon wordt in mijn beleving meestal een vlinder of nachtvlinder. Het stikt hier in Costa Rica van de mooie vlinders dus misschien was dit wel een heel apart soort vlinder met een hele aparte manier van verpoppen? Wie weet was meneer Rups gewoon even de weg kwijt en zocht hij naar een lekker sappig struikje om zijn buikje rond te vreten als voorbereiding op zijn metamorfose. Ik had echt geen idee.
Na het even te hebben aangezien (en te hebben gegriezeld). En er de nodige foto’s en filmpjes van te hebben gemaakt was ik eigenlijk wel heel nieuwsgierig naar wat dit voor wonderlijke creatie van moedertje natuur was. Misschien werd het toch geen vlinder. Het is natuurlijk heel gek dat je met cocon en al over een veranda gaat schuiven, het leek eigenlijk meer zoiets als een slak met zijn huisje. Alleen was het huisje bij deze worm meer een soort van caravan. En hoe kwam dit ding op mijn veranda, waar kwam hij vandaan? En wat nog belangrijker was; waar moest ik er mee heen? Ik vond het bepaald geen aantrekkelijk idee om het op mijn veranda te laten rondkruipen.
Google Lens bracht meer duidelijkheid in de zaak. Het was een zogenaamde bagworm (Psychidae, of in het Nederlands; een zakdrager). Bagworm klinkt net zo smerig als dat die worm eruit zag. Ik houd helemaal niet wormen, en al helemaal niet als ze zo groot zijn als dit exemplaar! De vrouwtjes blijven hun hele leven in zo’n zelfgemaakte cocon wonen en de mannetjes verpoppen zich uiteindelijk tot mot. Dus mijn worm was geen “hij” maar een “zij”. Fijn om te weten, maar niet heus!
Het is ook niet zo’n lief wormpje want in het verleden hebben ze in Costa Rica hele bananen en palmolieplantages kaal gevreten. De larfjes kunnen zich verspreiden door de wind, en doordat ze kruipen gaan ze gemakkelijk van boom naar boom. In de cocon van mama zitten vaak ook heel erg veel eitjes (wel meer dan 300!). Als die in de lente of zomer uitkomen gaat mama dood en vreten de kleine bagwormpjes, als ze de kans krijgen, alles kaal. Zolang je er maar een paar in de tuin hebt is het niet erg, maar een paar honderd bagwormpjes in je boom is een ander verhaal.
Ze zijn dus eigenlijk een plaag en ik had er eentje op mijn veranda, gatverdamme! Ik heb de worm met veger en blik opgeveegd en haar netjes een heel eind verder bij een boom in de wildernis gedeponeerd. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om haar dood te maken. Hopelijk krijg ik daar geen spijt van als ik zie dat dadelijk heel de tuin is kaalgevreten.
Later ontdekte ik nog zo’n cocon, ditmaal hangend in een palm. Ik zag er geen vretend kopje uitkomen, het zou zomaar kunnen dat dit er eentje was van het mannelijk geslacht. Dat zal ik helaas nooit te weten komen want toen ik een paar dagen later nog eens ging kijken was hij weg. Misschien dat het is weggewaaid, hij zat maar met een heel dun draadje aan die palm vastgekleefd en het kan hier op zijn tijd erg hard waaien.
Heel vervelend voor die worm natuurlijk, maar nog vervelender is het idee dat hij misschien wel naar mijn bananenbomen is gewaaid. Want dan heeft die vreetgrage worm (met misschien wel nageslacht) mooi de kans om al mijn banaantjes op te vreten, misschien zelfs wel met boom en al! Je moet er toch niet aan denken!!
Hieronder het filmpje van de bagworm op mijn veranda.
