Ik dacht dat kolibries van die lieve kleine vogeltjes waren maar daar heb ik me schromelijk in vergist. Kolibries zijn namelijk kleine agressieve huftertjes, gegoten in een schattig vogel lijfje. Ze gunnen elkaar het licht niet in de ogen.
Ze zien er o zo lief uit maar schijn bedriegt dus wel degelijk. Nu ik ze hier in de tuin bezig zie weet ik inmiddels dat ze graag het alleenrecht hebben over “hun” voedselbronnen en territorium. Mocht een andere kolibrie ook een bloempje willen meepikken, dan jagen ze hem meteen weg. En ze achtervolgen de indringer totdat hij de tuin uit is en dat is best een eind. Zelfs vlinders worden vaak door ze weggejaagd. Soms gaat het er hevig aan toe en vliegen de kolibries je om de oren. Als je toevallig in de weg staat, hoor je de vleugeltjes langs je hoofd zoemen. Ze gaan soms ook echt op de uitkijk zitten om te voorkomen dat er een andere kolibrie aan hun bloemetjes komt. Dat stil zitten doen ze niet zo heel lang want ze moeten constant eten om op krachten te blijven.
En er is zoveel te eten, ze kunnen makkelijk delen. Dat delen zit helaas niet in de aard van dit beestje. Waarschijnlijk heeft het ook te maken met lijfsbehoud. Als je zoveel moet eten als de kolibrie, dan wil je natuurlijk ook genoeg voedsel hebben, en duldt je absoluut geen indringer die daar even van jouw bloemetjes gaat snoepen.
Toch vind ik ze nog steeds schattig. Het is gewoon een heel mooi en sierlijk vogeltje. Hun veertjes glinsterend in het zonlicht, echt prachtig. Hoe kunstig het is dat ze op een plek in de lucht kunnen blijven hangen, en recht omhoog en omlaag kunnen vliegen, gelijk een helikopter. Ze kunnen zelfs achteruit vliegen. De geluidjes die ze maken als ze langs de bloemen vliegen is grappig om te horen. Hoe ze de nectar en stuifmeel weten op te zuigen uit de bloemen met die lange snavel en tong, ik vind het knap. Met hun kleine kraaloogjes houden ze alles in de gaten. En snel dat ze zijn!
In Costa Rica schijnen er zo’n 52 verschillende soorten kolibries te zijn. In onze tuin heb ik al verschillende soorten gezien. Het is best moeilijk om ze te onderscheiden. De kleur van de veertjes is elke keer weer anders door het zonlicht en ze zijn, zoals ik hierboven al ergens schreef, supersnel. De soorten die ik heb kunnen onderscheiden waren óf veel kleiner van formaat, óf echt van een heel andere kleur.
Bij de Azteken werden kolibries beschouwd als de zielen van gesneuvelde krijgers. De zonne- en oorlogsgod “Huitzilopochtli” werd dagelijks langs de hemel van de dageraad tot het middaguur door kolibries vergezeld. Hij word ook vaak afgebeeld als kolibrie, of soms als mens met kolibrie veren. Je kunt er meer over lezen op Wikipedia . Best interessant om te lezen moet ik zeggen.
Dit weetje van de Wikipedia maakt mij wel het een en ander duidelijk omtrent de agressie van dit vogeltje. Laat dat schattige er voorlopig maar even vanaf. Stel je toch eens voor dat zo’n kolibrie in mijn tuin nu net die Azteekse zonne- en oorlogsgod is, of de ziel van een gesneuvelde krijger….Dan snap ik zijn agressie ineens helemaal!
*Geschreven met een korreltje zout..
