Poás Volcano National Park is een van de best bezochte nationale parken van Costa Rica. Je kunt er een van de grootste kraters van de wereld zien. De poás is een van de zeven vulkanen in Costa Rica met een actief verleden. Als je geluk hebt kun je het stomende azuurblauwe meer zien dat zich in een krater bevindt. De kleur van het water varieert van aquarijn tot licht groen en is zeer giftig.
Het beste is om er zo vroeg mogelijk heen te gaan, als het weer helder is. Maar dat is helaas nog steeds geen garantie dat je ook daadwerkelijk de krater en het meer kunt zien. Maar zo plotseling als die wolken er zijn, zo plotseling kunnen ze ook weer weg zijn.
Ik wilde altijd al een keertje naar de Poás toe, ik wilde dat giftige, stomende, azuurblauwe meer graag eens met eigen ogen aanschouwen. Ik wist dat de kans erin zat dat het meer en krater niet te zien waren dus ik hoopte er maar het beste van. De weg naar de Poás vulkaan toe was prachtig. Het deed een beetje Zwitsers aan. Ik zag dat er in de omgeving van de Poás veel aan aardbeienteelt werd gedaan. Je zag her en der van die grote aardbeienvelden liggen. Die aardbeien waren volop te koop in de winkeltjes en kraampjes langs de route.
Toen ik bij de reling stond met uitzicht op de krater, had ik helaas vette pech. Het geluk was duidelijk niet met me. Er hing een laaghangende wolkenmist en ik zag heel die krater niet, laat staan dat ik het azuurblauwe meer zag. Ik zat een beetje in een soort van dikke mist te koekeloeren. Die mist trok jammer genoeg ook niet weg. Tja, daar doe je niks aan.
Wat me opviel was dat het daar zo koud was. Dat was ik helemaal niet meer gewend! Je zit natuurlijk hoog en dat merk je dus echt wel aan de temperatuur. Het miezerde en het was koud. Het was een beetje snertweer, om in Nederlandse termen te blijven. Ik was blij dat ik een jas bij me had. En dat terwijl ik hier eigenlijk nooit een jas aan heb. Ik had dit keer (gelukkig) naar mijn man geluisterd, en mijn jas uit de spreekwoordelijke mottenballen gehaald. Ik dacht eigenlijk dat hij een beetje overdreef, met zijn ‘frisjes’ en ‘miezerweer’. Maar hij had wel degelijk gelijk.
Als je uitgekeken bent dan zijn er ook nog een paar trails die je kunt lopen. Er is bijvoorbeeld een trail waarbij naar Laguna Botos kunt hiken (Botos Lagoon trail). Dat is een meer in de andere krater van de Poás. Soms sluiten ze wel eens bepaalde trails omdat het op dat moment niet veilig genoeg is. En de Laguna Botos trail is helaas niet altijd open. Ik geloof dat er in totaal zo’n drie verschillende trails zijn.
Wij hebben de korte trail naar de parkeerplaats genomen. Dat was wel een leuke wandeling. Er was een gedeelte waarbij je over een mooi houten paadje door het bos kon wandelen. Het pad was netjes afgezet met een soort van lint. Je mocht daar duidelijk niet van de vlonder af. Het snertweer gaf het bos een ietwat mysterieuze uitstraling. Ik kreeg een beetje het gevoel alsof ik in Jurassic park rondliep en dat er ieder moment een dinosaurusje tevoorschijn kon komen.
De volgende keer wil ik graag nog een keertje de Botos Lagoon trail lopen. Naar die andere krater. De Laguna Botos krater is niet meer actief en is gevuld met regenwater. Het schijnt dat je op deze trail veel vogels kunt spotten die alleen in het nevelwoud (specifiek soort regenwoud) voorkomen. De Quetzal leeft ook in deze regio, en het zou toch geweldig zijn om die een keer in het echt te mogen zien. Al denk ik wel dat er waarschijnlijk betere parken/plekken zijn om deze vogel te spotten. Sowieso moet je heel erg vroeg zijn want de Quetzal is niet zo dol op de hete zon.
Verder heb je in dit park ook nog een souvenir shop, cafe en restaurant, maar dat hebben wij overgeslagen. We gingen na dit bezoek nog naar een ander nationaal park en daar hebben we onze lunch genuttigd.
De Poás vulkaan is trouwens nog steeds actief. Je zag dat er stukken uit de trappen en relingen waren geslagen door rondvliegend gesteente tijdens een eruptie in 2017. Dat was wel even heftig om te zien, vooral omdat ze bepaalde inslagen met gele verf omringd hadden. ‘Een goed gevoel voor drama hebben ze hier wel’, was mijn eerste gedachte. Al kan het net zo goed met de veiligheid te maken hebben, een soort van waarschuwing zodat je niet struikelt door de gaten in de vloer. Je voelt je ineens niet meer zo veilig. Stel dat die vulkaan op uitbarsten staat, dan moet je daar echt heel snel wegwezen! Gelukkig houden ze alles goed in de gaten door bijvoorbeeld de hoeveelheid giftige gassen te meten.
Er is ook een site van het universitair onderzoeksinstituut in Costa Rica (vulkanologisch en seismologisch onderzoek). Op deze site vind je informatie over de vulkanen en ook over de aardbevingen die in Costa Rica regelmatig voorkomen. Ook zijn er webcams op te vinden die op een paar verschillende vulkanen zijn gericht. De webcam die op de Poás vulkaan gericht staat, kun je via deze link volgen.
Toch hoop ik nog een keertje de krater met dat mooie azuurblauwe meer met eigen ogen te kunnen aanschouwen. Het was jammer dat het weer niet echt meewerkte. Voor nu moet ik het even doen met een paar foto’s van mijn man. Hij is al verschillende malen bij de Poás geweest, en had de meeste keren stralend weer. De mazzelaar!
- Hieronder nog een korte video van iemand die de Volcán Poás in 2023 heeft bezocht (Engels gesproken) en ook nog eens mooi weer had. Verder zie je in dit filmpje de omgeving en een stukje van de route naar de Poás.
