Vervelende dingen gaan hier natuurlijk ook gewoon door. Een van die vervelende doch noodzakelijke dingen is het periodieke tandartsbezoekje. In Nederland ging ik trouw elk half jaar naar de tandarts en ik vond dat ik dat hier natuurlijk wel bij moest houden. Misschien niet ieder half jaar, maar een keer in het jaar moet het gewoon. Even laten checken of alles nog goed is met je bekkie.
Nu was er vlak nadat we in Costa Rica waren aangekomen al een stukje van mijn voortand afgebroken. Bij het doorbijten van een nogal taai dropje (een van de laatste dropjes uit Nederland) brak zo dat stukje tand af. Dat had ik weer. Het voelde alsof dat dropje me meteen had afgestraft. Alsof het me wilde laten weten dat ik nu toch echt wel egoïstisch bezig was. “Jij stiekeme vretert!”
Daar zat ik dan met een kapotte voortand.
Ik was een maand voordat we naar Costa Rica gingen nog bij mijn eigen Nederlandse tandarts geweest. Toen was er nog niks aan het h(t)andje. Niet dat het de schuld van de tandarts was dat er nu ineens een stukje tand afbrak, maar het was wel frappant. Ben je net een blauwe maandag in Costa Rica, brokkelt zomaar je voortand af. Ik was lichtelijk in paniek want het zag er niet uit natuurlijk. Zo’n gehavende voortand valt iedereen meteen op. Nu hadden die mondkapjes mooi van pas gekomen, dacht ik gekscherend.
Twee dagen later kon ik terecht bij een tandarts. Deze tandarts deelde de kleine wachtkamer met een soort van advocatenbureau. Achter de ene deur zat de tandarts en achter de andere deur zat een advocaat. Wel handig, want mocht de tandarts nu een grove fout maken, dan kon ik meteen door naar die advocaat!
Gelukkig was de tandarts een hele kundige en ook aardige man. Hij heeft er een mooi nieuw stukje aangeplakt. Hij kon niet zo goed Engels en ik niet zo goed Spaans maar hij snapte het meteen toen ik naar hem lachte. Daar had ik geen gesproken woord voor nodig! Hij heeft het netjes gerepareerd. Dat was een pak van mijn hart!
Na dat akkefietje met mijn voortand, werd het nu zoetjes aan weer eens tijd om naar de tandarts te gaan. En dat tandartsbezoekje kwam sneller dan dat ik kon bevroeden. Mijn man kreeg stom toevallig met hetzelfde euvel te maken als wat ik eerder had. Er brak een stuk van zijn kies af. Hij had, net zoals ik, op iets hards gebeten. Weliswaar was het bij hem geen rancuneus dropje die het leed veroorzaakte, maar een lekkere taaie toffee. Hij had er veel last van en baalde als een stekker. Zo’n Tandartsbezoekje is niet zijn favoriete bezigheid. Ik dacht als hij dan toch bij de tandarts moet zijn dan wil ik ook meteen een afspraak. En zo geschiedde.
Via via hebben we nu een tandartspraktijk gevonden die groter en meer gespecialiseerd is. Er zijn daar ook een paar Engelssprekende tandartsen. Waarschijnlijk omdat er veel Amerikanen speciaal in Costa Rica naar de tandarts gaan, dat schijnt goedkoper te zijn dan in Amerika. Voor mij is het gewoon fijn dat ze Engels spreken omdat mijn Spaans niet zoveel voorstelt. Verder verschilt deze Costa Ricaanse tandartspraktijk weinig met mijn Nederlandse tandarts. Ze werken een beetje hetzelfde, en met dezelfde technieken. Het is hier niet ineens heel anders. En daar ben ik wel blij om. Zoals ik nu ervaar zijn ze zeer bekwaam. Ik vertrouw er op dat ze goed werk leveren.
Mijn man was helaas niet zo gelukkig met zijn afgebroken kies, die moest een kroon. Ik liet na een tandcontrole, foto’s, en een schoonmaakbeurt (tandsteen) een behandelplan opstellen. Afgelopen donderdag was stap 1 van mijn gebits makeover. De oude amalgaamvullingen moeten vervangen worden en ik heb er die donderdag alvast drie laten doen. Dat vervangen van die oude vullingen is geen kattenpis want ik heb er best veel. Daar ben ik niet zo een-twee-drie mee klaar!
De 3 vullingen vervangen zou 1 uurtje duren maar het werden er uiteindelijk 2. De oude vullingen waren iets steviger en groter dan de tandarts gedacht had. Zit je daar 2 uur lang met je mond open op zo’n gladde, harde tandartsstoel. 2 uur duurt dan lang hoor!
Nu weet ik uit ervaring dat die witte vullingen ook nog eens veel meer napijn geven dan de oude amalgaamvullingen dus ik wacht het maar af!
Ja, ik moet toegeven eigenlijk ben ik wel een beetje een zeikert. Al dat gedoe! Dat getrek, geruk, geduw en gefrot in je mond als je eigenlijk nergens last van hebt! Je krijgt als dank kramp in je mond en pijn aan je net opnieuw gevulde kiezen. Toch is het gewoon beter om die oude amalgaamvullingen te vervangen. Beter zo’n oude vulling vervangen dan een rottende kies. Die amalgaamvullingen kunnen gaan lekken omdat ze al weet-ik-veel hoelang in mijn mond zitten, dan kun je gaatjes onder die vullingen krijgen. Bovendien vind ik dat kwik dat in die amalgaamvullingen zit ook niet echt een fijn idee. Ik zie het vervangen van die vullingen dan ook als een noodzakelijk kwaad. Niet leuk, maar het is nodig. Ik stelde het al veel te lang uit.
Het was om eerlijk te zijn gewoon struisvogelgedrag van mij. Als ik er geen last van heb dan is het er niet, zoiets. Ik wist best dat die oude vullingen een keer vervangen moesten worden. Dat was me in Nederland al verteld. Daar heb ik toendertijd welgeteld 1 vulling laten vervangen. Dat vond ik genoeg want het was me niet echt goed bevallen. Die nieuwe witte vulling bleef namelijk verschrikkelijk lang pijn doen. De rest van die oude vullingen zou ik heus nog wel eens een keertje laten doen…
Maar nu moet ik er dan toch echt aan geloven, en ze laten vervangen.
Aangezien ik graag honderd wil worden met mijn eigen tanden nog in mijn bekkie, moet ik dus wel een beetje zuinig zijn op mijn gebit. Ze zijn bij de tandarts nog niet van mij af. Al die oude vullingen gaan vervangen worden. Maar alles op zijn tijd en in etappes.
Want goedkoop is het namelijk niet al die tandartsbezoekjes. Ook niet in Costa rica! We hebben hier heel veel bomen in de tuin maar een geldboompje staat er nu net niet tussen…
