Toen ik de toekan voor het eerst in het “echie” zag, was ik toch wel onder de indruk. Want wat een mooie vogel is dat zeg! En dan die grote lange snavel, wat een ding! Je zou er maar een houw van krijgen! Zo’n heel klein koppie met daar aan vast een knoert van een snavel. Ik vond het altijd al een wonder dat ze niet omvielen onder het gewicht van die indrukwekkende snavel. Totdat ik las dat die snavel eigenlijk vederlicht en hol is, en buiten dat hij dient om mee te eten hij ook dient om de hitte mee kwijt te raken. Handig!
In Costa Rica vind je een paar verschillende soorten toekans, ik denk zo’n 6 verschillende, en ze zijn allemaal even mooi. Niet dat ik ze allemaal in het echt gezien heb, maar ik heb er toch zeker wel een stuk of 3 gezien.
Met die enorme snavel en felle kleurtjes zijn ze best imposant. Ik vond het altijd heel bijzonder als ik er eentje bij ons in een boom zag zitten. En zie je er een, dan zijn er zeker meer in de buurt.
Maar achter dat mooie uiterlijk zit ook een rover verscholen, en dat is nog iets wat ik nooit heb geweten. Daar kwam ik pas achter toen ik zag dat er een toekan werd aangevallen, ja, zelfs werd achtervolgd door een stel kleine vogeltjes. Die vogeltjes zwermden als bezetenen om de toekan heen, druk kwetterend probeerde ze hem al vliegend te pikken en op die manier weg te jagen. Weg bij hun nestje.
Als het de tijd is dat de vogeltjes eitjes gaan leggen gaat de toekan op rooftocht om die nestjes leeg te plukken. Hij houdt namelijk wel van een eitje. Soms eten ze ook de kleine vogeltjes uit zo’n nestje.
Kleine beestjes en insecten, maar ook vruchten en fruit vinden ze niet te versmaden. Met hun lange snavel kunnen ze gemakkelijk bij fruit en vruchten komen die voor andere dieren veel moeilijker te bereiken zijn. De snavel is echt heel lang, en het is best een apart gezicht als je bijvoorbeeld zo’n zwavelborsttoekan ziet vliegen.
Deze ‘zwavelborsttoekan’, die ik al vaak in het wild gezien heb, maakt een hoog raspend geluid. Dat herken je als je het eenmaal gehoord hebt meteen als zijnde een toekan. De middelgrote toekan soort, de ‘vuursnavelarassari’, maakt daarentegen weer een heel ander geluid en is moeilijker te onderscheiden van andere vogels. Ik was helemaal verrast toen ik zijn gepiep hoorde, ik vond het zo niet bij deze vogel passen! Ach, daar kan die vogel natuurlijk ook niks aan doen, en ergens was het ook wel weer schattig dat gepiep. Ik moest er denk ik gewoon even aan wennen…
Ieder vogeltje zingt nu eenmaal zoals het gebekt is!
