Nou, dat mag ook wel in de krant!
Nu gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat de uitslag van de postcodeloterij ook echt in de krant stond, maar dat terzijde.. Het gaat hier even om het gezegde!
Ik, die een prijsje won bij de postcodeloterij. Een wonder! Zo veel win ik niet! En nu eindelijk was ik een keertje aan de beurt. Het is een prijsje waar ik blij mee ben en waar ik ook iets aan heb. Natuurlijk zou ik liever een dikke vette geldprijs winnen, maar hee, wie het kleine niet eert is het grote niet weerd, dat hoef ik niemand te vertellen. En alles wat je wint is meegenomen, en nog meer van dat soort geblaat.
Ik ben dus een gelukkig mens.
Het kost al duur genoeg die postcodeloterij, en als je dan een keer wat wint heb je toch het gevoel dat je er nog iets voor terug krijgt. En… door mee te doen met de postcodeloterij help je het “goede doel”. Laten we dat vooral niet vergeten! Een deel van de inleg gaat naar een aantal goede doelen. Zo lijkt het net alsof je die loten niet gewoon alleen maar voor jezelf koopt. Nee, je doet er toevallig ook iets goeds mee. Het is echt geen weggegooid geld (maak je jezelf wijs). Dat goede doel is dus een prachtig soort van excuus.
Stoppen met de postcodeloterij is geen optie. Stel dat je hele straat net die vette straatprijs wint en jij doet niet mee, dat is toch zuur! Dat risico wil je echt niet lopen. En dan praat ik voornamelijk over mezelf, want een beetje hypocrisie is mij niet vreemd. Een mooi geldbedrag laat ik liever niet aan mijn neus voorbij gaan!
Maar wat was dan die prijs die ik gewonnen had. Een tafelkleed met servetten! Jaja! Van organisch katoen en al! Ik heb in het verleden chocolade, ijs, kaartjes voor de Toppers en meer van die dingen gewonnen, maar een tafelkleed is nieuw. Ik mocht zelfs de kleur van het tafelkleed kiezen! Op de foto ziet het er een beetje grijzig uit, maar het is blauw.
Mooi als we dadelijk weer een eigen huis hebben. Heb ik in ieder geval een nieuw tafelkleed voor op de tafel. Leuk toch!
