Waar is toch de tijd gebleven dat je nog de echte authentieke handgeschreven brieven in je brievenbus kreeg. Zo’n zelf geschreven brief die, als je pech had, bijna niet te lezen was omdat de schrijver een verschrikkelijk lelijk en onleesbaar hanenschrift had. Het kostte dan heel wat moeite om zo’n brief te ontcijferen. Dat is natuurlijk ook een beetje de charme en tegelijkertijd het frustrerende van een met de hand geschreven brief. Je moest maar hopen dat de afzender een beetje een leesbaar handschrift had.

Tegenwoordig gaat bijna alles via de mobieltjes, zoals bijvoorbeeld via Whatsapp. Of we gebruiken de computer. Sturen we supersnel een mailtje via het internet. Je zou zo’n brief eventueel nog uit kunnen printen en op kunnen sturen via de post, maar wie doet dat nu nog? Dat kost je sowieso weer een postzegel en envelop. De postzegels zijn heden ten dage al niet echt goedkoop. Vind daarna nog maar eens een brievenbus dichtbij huis. En dat je brief aankomt moet je ook nog maar afwachten! Bovendien ben je niet echt milieubewust bezig met al dat geklad op steeds een nieuw velletje papier.

Een handgeschreven brief kost vandaag de dag gewoon veel meer moeite en toewijding. En al kan ik me niet meer voorstellen hoe het leven was zonder het internet, en zou ik echt niet meer zonder kunnen. Stuur ik zelf ook weet-ik-veel hoeveel e-mailtjes en Whatsappjes: Toch mis ik wel een beetje de uitgebreide, zelfgeschreven, knisperende papieren brief.

Neem bijvoorbeeld de liefdesbrieven van, laten we zeggen je vakantieliefde.
Dat je bijna smachtend bij de brievenbus lag te wachten op die ene speciale brief die maar op zich liet wachten. En als die brief dan eindelijk je brievenbus ingleed, rende je als een verliefde puber ( wat je in principe ook was), met de brief als trofee in je handen geklemd, naar je slaapkamer. Natuurlijk deed je meteen de deur op slot. Er zou maar iemand binnen komen om je intieme momentje te verstoren. Je had nu even geen pottenkijkers nodig!

Zo’n liefdesbrief werd door mij zo vaak gelezen dat ik hem kon dromen. Ik verstopte ze altijd op een geheime plek zodat niemand hem zou vinden . Want zoals ik al eerder schreef, deze brieven waren niet geschikt voor nieuwsgierige ogen en de zogenaamde ‘grappige’ opmerkingen. Nee, deze brief was alleen voor mij en dat wilde ik graag zo houden. Deze prille liefde moest gekoesterd worden! Daar mochten geen geintjes of flauwe opmerkingen over gemaakt worden. Zeker niet door mijn familieleden.

Soms roken de brieven heerlijk naar de aftershave van je vakantieliefde en dat was super speciaal! Dan vlogen de vlindertjes nog harder in je buik. Een zo’n snufje aan die brief en je was meteen weer terug in zwijmelland, terug bij je heerlijk ruikende vakantievriendje.

Natuurlijk moest er ook meteen een brief terug geschreven worden. Een brief aan iemand schrijven was voor mij een heel ritueel. Ik had onder andere briefpapier van Holly Hobbie en Sarah Kay want die figuurtjes waren toen helemaal hip in die tijd. Er zaten mooie enveloppen bij en op het briefpapier zelf stond dan een afbeelding van Holly Hobbie of Sarah Kay.
Later kocht ik bij de V&D van die mooie gekleurde enveloppen en schreef ik op neutraal papier. Ik wilde niet te kinderachtig overkomen. Zeker niet als het een brief aan een vakantieliefde betrof.

Ik begon trouwens niet meteen op dat mooie briefpapier te schrijven. Het ging eerst in het klad en als ik daar tevreden mee was ging ik voor het echie. Natuurlijk met de pen of vulpen die het lekkerste schreef en in mijn mooiste en netste handschrift. Geheid dat je dan toch nog een fout maakte! Dat was echt balen! Dat kostte je weer een nieuw velletje van dat mooie postpapier. Zo bleef ik op het laatst ook altijd zitten met meer enveloppen dan postpapier.

Ik ben linkshandig, en als ik met een vulpen schreef, vlekte de inkt uit. Ik schoof natuurlijk met mijn linkse hand over de net geschreven letters heen. De inkt droogt namelijk niet meteen. Dit wist ik allemaal heel goed, maar ik vond die vulpen zo fijn schrijven dat ik die ongemakken voor lief nam. En je raad het al, dat werd dus voor de zoveelste keer een nieuw velletje postpapier.

Op dat speciale briefpapier stonden vaak geen lijntjes. De zinnen kwamen schots en scheef te staan als ik ging schrijven. Dat vond ik zo slordig! Gelukkig had ik daar al snel een oplossing voor. Onder dat velletje briefpapier had ik een gewoon blaadje met lijntjes liggen. Op die manier schreef ik mijn zinnetjes toch enigszins recht. Het briefpapier moest natuurlijk wel een beetje doorzichtig zijn, anders had het geen zin.

Mocht het geen doorzichtig briefpapier zijn had ik ook daar een oplossing voor. Ik legde een liniaal op het papier en schreef op die manier redelijk rechte zinnen. Alleen de letters die over het lijntje moesten, zoals de “P” en “J” , kwamen een beetje anders op papier dan dat het hoorde. Ik moest de liniaal eigenlijk een stukje laten zakken en dat wilde ik niet omdat alles daardoor verschoof.

Was de brief klaar dan op naar de brievenbus. Als hij eenmaal in de brievenbus was gedaan, kon je er niet meer bij. En dat vond ik altijd wel een moeilijk momentje.
Want:

  • Had ik geen rare dingen geschreven?
  • Was het netjes genoeg?
  • Had ik dat er nu wel in moeten zetten?
  • Was de brief leuk genoeg?

En ga zo maar door. Ik kon het moeilijk los laten omdat zo’n brief best heel persoonlijk was. Dat bleef nog dagen in mijn hoofd doormalen. Het was toch een stukje van mij en van mijn belevenissen.

Zo heb ik heel wat brieven geschreven en ontvangen. Gelukkig heb ik de meeste van de ontvangen brieven bewaard en liggen ze veilig opgeborgen in een doos. Het leuke van deze oude brieven is dat ik ze nog steeds terug kan lezen en in mijn handen kan houden. Dat het een soort van tastbaar is. De herinneringen staan vast op papier. Ik hoef ze maar te lezen en ik ben weer terug in de tijd. Dat is denk ik de magie van de ouderwetse met de hand geschreven brief voor mij..