Toen ik jong was hadden bijna alle meisjes wel een poezie-album met poezieplaatjes. De hele familie, leraren en leraressen van school, klasgenootjes, goede vriendinnen, kortom iedereen die je belangrijk vond werd geacht daar een mooi versje in te schrijven, al dan niet versierd met leuke poezie-plaatjes en grappige kwinkslagen. En op die poezie-plaatjes was ik helemaal verliefd. Ik had er zelf best veel want ook ik moest wel eens een versje in iemands boekje schrijven.
Het pijnlijke was dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om mijn plaatjes bij iemand anders in z’n poezie-album te plakken. Ze waren me te dierbaar en te mooi om afstand van te doen. Echt belachelijk, ik weet het, maar ik wilde ze het liefste allemaal zelf houden.
Ze zaten in een mooi groen sigarendoosje dat bekleed was met zachte stof. Ik had er een klein zeepje bij gedaan zodat de poezie-plaatjes ook nog eens lekker roken. Ik haalde ze er soms een voor een uit en bekeek ze dan allemaal met een gelukzalig gevoel en deed ze daarna weer terug in het doosje. Het was mijn geheime schat.
Tja, echt iets voor kinderen zal je misschien denken, alleen wil het geval dat ik nog steeds dat groene doosje heb, nog steeds gevuld met diezelfde poezie-plaatjes, zelfs het zeepje zit er nog in! Ik heb op het internet gezien dat “mijn” poezie-plaatjes nu nog steeds te koop zijn. Hoe gaaf is dat! Eigenlijk zijn die vintage poezie-plaatjes tijdloos. Toch doe ik mijn “oude” poezie-plaatjes niet weg. Ik moet er niet aan denken! Ik zou er juist meer bij willen kopen, gewoon voor de heb, ik heb zulke mooie gezien! Exemplaren die ik altijd al wilde hebben als kind…maar ik houd me in….voorlopig dan…
De kans ik groot dat ik ze nog steeds heb als ik dadelijk een heel oud vrouwtje ben. En ik weet zeker dat ik ze dan nog net zo bijzonder zal vinden als nu…
Mijn poezieplaatjesmap op pinterest;
https://nl.pinterest.com/JeeDeGee2/poezieplaatjes/