Reclame kijken is niet echt mijn ding en daarom nemen we dus gewoon alles op wat we willen zien. Meestal geldt dit voor de commerciële zenders want op 1, 2 en 3 valt het nog wel mee met de reclame. Helaas vergeet je soms wel eens wat op te nemen en dan zit je echt je tijd te verdoen met al die irritante reclameblokken. Je kunt natuurlijk van alles doen als de reclame begint zoals naar de wc gaan, op je telefoon kijken, de hond aaien, een zak chips open trekken of een koppie thee gaan zetten. En dat laatste leek mij op dat moment wel een goed idee, even een lekker bakkie thee halen. Toen ik in de keuken stond hoorde ik ineens een heel bekend nummer dat ik al tijden niet meer gehoord had.

Ik dacht meteen; “Wie zit er met zijn tengels aan de tv!” Ik dacht namelijk dat iemand de tv op een andere zender zette vanwege dat bekende liedje.

Maar nee, er zat helemaal niemand aan de tv. En toen ik terug liep om te kijken waarom ik ineens die muziek hoorde, zag ik dat het een reclame was voor een bekend parfum merk.

Ik durf het bijna niet te zeggen maar nu maakte die reclame toch iets positiefs bij mij los. Niet dat ik die parfum wilde kopen, maar ik was weer even terug in de jaren 70, terug naar mijn kindertijd. Toen ik ‘Follow me” van Amanda Lear voor het eerst hoorde was ik een jaar of 10/11. Dat was volgens mij ergens in 1978. Ik zag haar optreden bij Toppop en haar stem fascineerde mij, want hoe kan een vrouw zo’n zware stem hebben. Ik vond dat toch wel apart. Het was een heel mysterieus liedje met een hele mysterieuze vrouw die hele mysterieuze bewegingen met haar handen maakte. Ik weet nog dat dat optreden echt indruk op mij maakte.

In de wandelgangen werd er gefluisterd dat ze vroeger man was geweest, maar wat dat precies inhield dat wist ik niet en dat interesseerde me ook niet echt. Voor mij was het gewoon een vrouw met een zware stem. Ik was nog jong en ik was met heel andere dingen bezig. Maar dat Amanda Lear iets aparts en mysterieus had dat wist ik dan weer wel!