Soms zit ik wel eens op YouTube naar oude muziekvideo’s te kijken, even lekker terug in de tijd. Met ‘oud’ bedoel ik voornamelijk de muziek uit mijn jeugd. De jaren tachtig muziek staat bovenaan, die heb ik het bewust meegemaakt (van mijn 13e tot mijn 22e), en daar heb ik ook de meeste herinneringen aan. Die tijd is, als ik er zo over nadenk, toch wel een hele belangrijke periode geweest.
Ook de jaren 70 muziek kan ik waarderen, toen kroop en liep ik immers ook al op deze aardkloot rond. Ik denk dat ik zo rond de tweede helft van de jaren 70 pas echt interesse in de ‘populaire’ muziek kreeg. Ik kan me bepaalde muziek herinneren die misschien niet echt van goede smaak getuigt maar wel heel vrolijk en gezellig was. Daarover in een ander blogje misschien meer..
Nu heeft elk decennium wel goede muziek voortgebracht. Er zijn zoveel mooie liedjes gemaakt! Zelfs de muziek van nu heeft mooie liedjes. Want al draaien ze bij mijn geliefde radiostation veel jaren 80 muziek, er komt ook echt wel nieuwe muziek voorbij. Op die manier blijf ik dan toch een beetje bij (…maakte ze zichzelf wijs..).
De tijd dat ik naar de top 40 luisterde is geweest. Dat boeit me helemaal niet meer. Ik zou absoluut niet weten wie daar nu allemaal in staan. Nee, de jaren 80 muziek vind ik veel interessanter. Die muziek voelt voor mij als een warm bad. Vertrouwd, aangenaam en vooral jong. Het maakt niet uit dat het plusminus 40 jaar geleden is, voor mij blijft het voor eeuwig ‘jong’ (Wat dan weer een titel van een jaren 80 liedje is, hoe toevallig..).
Nu ik dit allemaal zo neer tik krijg ik ineens flashbacks naar vroeger. Ik moet ineens denken aan Jim Reeves en Freddy Fender. Ze waren in hun tijd heel populair, ik denk dat ze zelfs vandaag de dag nog geliefd zijn. Er zullen vast mensen zijn die nog nooit van deze twee zangers gehoord hebben. En dat is helemaal niet gek want deze twee artiesten zijn van een totaal andere generatie. Als je nagaat dat de grootste hit (in Nederland) van Jim Reeves uit 1960 stamt. Toen was ik nog niet eens geboren!
Toen ik jong was, draaiden mijn ouders vaak de platen van deze twee heren. Ze draaiden wel meer muziek natuurlijk, maar deze twee sprongen er voor mij, qua irritatiefactor bovenuit. Het feit dat het de favoriete muziek van mijn ouders was zal er ook wel mee te maken hebben gehad. Jezelf een beetje afzetten tegen je ouders. Ik wilde niet naar die ouwe meuk luisteren, ik wilde moderne muziek!
Ze draaiden het nog vaak ook. Ik werd al niet goed als ik de eerste tonen alleen al hoorde. Daar zat ik als kind niet op te wachten, op van die oude belegen muziek! En al bleef ik demonstratief op mijn eigen kamertje zitten mokken, het hielp geen zier. Mijn ouders hielden nu eenmaal van dat soort muziek. Ze hadden de hele week hard gewerkt en waren toe aan wat, in hun ogen, gezellige muziek. Het werd helemaal ongemakkelijk als ze ook nog eens mee gingen zingen en neuriën. In een woord: verschrikkelijk! Ik had er zo’n weerstand tegen!
Maar eigenlijk ben geen haar beter. Ik met mijn voorliefde voor jaren 80 muziek. Ik doe nu precies hetzelfde als mijn ouders toen. Zij deden het bijvoorbeeld met Jim Reeves en Freddy Fender, en ik doe het met mijn eighties muziek. Nu ben ik degene met de ‘ouwe ballen’ muziek! Het enige verschil is dat ik geen kinderen heb die zich aan mijn muziekkeus kunnen irriteren.
Alhoewel.. ik heb weleens voorzichtige kritiek gekregen van mijn nichtje. Over mijn keuze van radiozender. Die zender draaide heel veel jaren 80 muziek en daar had ze op een gegeven moment genoeg van. Ze had namelijk eerder in de auto ook al naar die ‘geweldige’ eighties muziek moeten luisteren. Dit was voor haar de bloody limit. Oeps!!
Ach ja, iedere generatie vindt zijn eigen muziek natuurlijk het mooiste en het beste!
Tegenwoordig vind ik Jim Reeves en Freddy Fender niet meer verschrikkelijk. In de loop der tijd heb ik ze leren waarderen. Niet dat ik ze nu opeens elke dag wil horen, maar zo af en toe een liedje uit nostalgisch oogpunt kan ik wel aan. Ik snap nu heel goed waarom mijn ouders het mooi vonden.
Het is nu van ‘verschrikkelijk’ naar ‘dierbaar’ gegaan. Ik koester de herinnering. De herinnering aan mijn ouders die zo genoten van hun ‘gouwe ouwe’ muziek. Dat ik juist helemaal niet genoot van die muziek, en er een hartgrondige hekel aan had, is tegenwoordig een grappige anekdote geworden.
Hoe zoiets in de loop van de tijd kan veranderen he!
- Toch ook wel weer mooi! Het klinkt nog precies hetzelfde als hoe ik het in mijn herinnering had opgeslagen. Freddy Fender met Before the next teardrop falls.
